Fat Angel.

Młodzieniec stawiał powolne kroki, spokojnie przemieszczając się przez miasto. Był już wieczór, a mrok zasnuwał ulice. Światło słońca zostało zastąpione przez blask ulicznych lamp, taka atmosfera znużyć mogła każdego. Swój sklepik Dixit już zamknął i powinien teoretycznie wracać do domu, jak to miał w zwyczaju, ale był w wyjątkowo złym humorze, albowiem trafił mu się dzisiaj bardzo denerwujący klient.... i tak się zdarzyło, że parę roślinek ucierpiało... Chciał się trochę rozerwać przez spacerowanie, dlatego teraz robił wielkie kółka, wracając ciągle do tego samego punktu. W końcu zmęczył się włóczeniem bez celu i przekroczył próg jakiegoś, jeszcze otwartego lokalu.
Rozejrzał się leniwym wzrokiem po pomieszczeniu. Jak się okazało, udało mu się zawitać do jakiegoś baru. Zlustrował pomieszczenie wzrokiem, nie było zbyt duże, jak i klientów nie dojrzał wielu. Dla niego to jednak był jedynie plus, albowiem nigdy nie lubił zatłoczonych miejsc. Raczej trzymał się z daleka od ludzi, gdy tylko miał taką możliwość.
Przeszedł przez całe pomieszczenie i opadł na krzesło przy barze, opierając się rękami o stolik przed sobą. Po chwili zaczął wyszukiwać wzrokiem kogoś, kto mógłby go obsłużyć.
-Witam. - Mruknął zmęczony. Czasem o tej porze już całkowicie wyłączało się jego logiczne myślenie. Wszedł do baru a nawet nie może jeszcze kupować alkoholu. Co za kreatywny człowiek. Może jednak jakoś się naciągną, nie wygląda aż tak młodo. Dix nie miał zbyt dużo znajomych, nie chodził na żadne imprezy, nieczęsto bywał w barach, toteż pić praktycznie mu się nie zdarzało.
-Maci coś niezbyt mocnego? - Zapytał w końcu, gdy dojrzał jakiegoś pracownika.

...Za wesoły.
Przyjrzał się niskiemu pracownikowi baru, który postanowił go obsłużyć. Wyglądał młodo.... nawet młodziej od niego samego. Ktoś taki już pracuje z alkoholami? Cóż, nie żeby to był jego problem, w końcu nie będzie się wcinał do czyjegoś, prywatnego życia bez żadnej potrzeby. Wyjątkami była możliwość lekkiej rozrywki, przy wytykaniu pewnych faktów. Teraz jednak nie miał na to siły.
-Co się tak szczerzysz? - Zapytał lekko wnerwiony. Wiedział, że to część roboty barmana, ponieważ gdyby źle odnosił się do klientów, mógłby zaprzepaścić szansę na ich przyszły powrót.... choć nie wykluczał, że faktycznie miał do czynienia z piekielnie energiczną osobą. Prawdziwy profesjonaliści oddzielali robotę od swojego, codziennego życia, mogąc całkowicie się zmienić. Ten fakt mógłby wyjaśnić, dlaczego ludzie niechętnie wchodzą do Dixitowej kwiaciarni po raz drugi... Chyba powinno to w końcu zacząć młodzieńca choć troszkę obchodzić.
Gdy pokazano mu kartę, Dixit spojrzał lekko skołowanym wzrokiem na pokazywane mu nazwy. Nic z tego nie kojarzył. To jakbyś mówił o matematyce wyższej do polonisty, który ogarnia tylko podstawy. Może jednak weźmie wodę? Ale no, przyszedł do baru i to aż wstyd nie zamówić czegoś z karty. Może pójdzie po prostu na najciekawszą nazwę....
-A czego najbardziej nienawidzisz przygotowywać? - Spojrzał lekko rozbawiony na barmana, po chwili wracając do czytania dziwnych nazw drinków. Nie spodziewał się odpowiedzi na to pytanie, w końcu mało kto wziąłby je na poważnie. Chłopak jednakże chętnie poznęcałby się nad kimś z nudów. W końcu westchnął cicho. -Po prostu daj mi to pierwsze. - Skwitował, odwracając w końcu wzrok od skomplikowanej karty. Wolał dziwne nazwy kwiatków....
Po chwili rozejrzał się ponownie po całym pomieszczeniu. Właśnie, tego tu brakowało, roślin. Według młodzieńca każde pomieszczenie powinno mieć chociaż jednego kwiatka, który będzie ulepszał atmosferę, jednakże tutaj nie zauważył śladu tego elementu. Co za strata...

Na następny komentarz zaśmiał się cicho. A jednak ktoś tu bawi się w profesjonalistę. Cóż, dla młodzieńca mogło to jedynie oznaczać potencjalny temat, który mógłby dać mu troszkę rozrywki. Szczerze powiedziawszy, to nie przeszkadzał mu wesoły ton barmana, po prostu poszukał pierwszej rzeczy, na której mógł się w tamtym momencie wyżyć, nic więcej. Po chwili odezwał się z wyraźnie wyczuwalną ironią w głosie.
-Ah, proszę mi wybaczyć, panie wzorowy pracowniku. Ale czy to nie oznacza, że to nie jest twój prawdziwy charakter? - Uśmiechnął się złośliwie. Zastanawiało młodzieńca, ile mu zajmie, aby zmyć tą maskę z twarzy barmana. -Ależ skądże, nie przeszkadza. Szczerz się ile ci się tylko żywnie podoba. Skoro ci płacą. Jak mnie rozbawisz, to może dam ci napiwek. - Dorzucił, niby rozpieszczony panicz, czasem zachowywał się tak dla żartu a czasem... cóż, bo był samolubną osobą. Zdecydowanie. Choć szczerze powiedziawszy nie żartował, jeśli będzie się dobrze bawił podczas tego chwilowego pobytu w barze, to może sypnie groszem.
Podparł głowę na jednej ręce, co jakiś czas zerkając na innych ludzi, przesiadujących w pomieszczeniu. Wydawało się, jakby był tutaj najmłodszym klientem. Z taką nienaturalnością były coraz mniejsze szanse, że jego wiek przejdzie niezauważony. To jego wina, że wybrał tego typu miejsce. W życiu jednakże nie chciałoby mu się teraz stąd ruszać. Już usiadł.
... no, to tyle by z tego było.
Cmoknął cicho językiem, lekko zawiedziony, że jednak się nie udało. W tym momencie mógł jedynie przyznać się szybko lub ciągnąć tę farsę z jego wiekiem, koniec końców i tak będzie zmuszony do wycofania się i pokazania dowodu. Nie chciał na razie wchodzić w sytuację, która mogła okazać się zbyt problematyczna.
-Haha, a miałem jednak cichą nadzieję, że jakoś przejdę. Mniejsza z tym. - Niby rozbawiony, a jednak lekko wnerwiony swoją, chwilową przegraną. Nawet jeśli mu nie zależało tak bardzo... -To podaj mi chociaż wodę, młody. - Odgryzł się, choć barman nie wydawał się mu dużo młodszy od niego. Teraz ucieszony byłby z czegokolwiek do picia, a nawet ulżyłoby mu troszkę, gdyby dostał coś, czego jest pewien. Kto wie co próbował zamówić.

Przewrócił oczami na komentarz barmana. Widać trochę to jednak zajmie, aby chłoptasia złamać. Jednakże młodzieniec nie lubił słowa "niemożliwe" i miał zamiar popróbować później różnych, innych metod. Czy to tylko jego wrażenie, czy ta konwersacja zmieniła się w mini pole bitwy? Cóż, nie żeby każda rozmowa, w której uczestniczył młodzieniec nie kończyła się podobnym skutkiem. Choć niektórym nie chciało się walczyć i to było widoczne.
-Nuda... - Mruknął cicho pod nosem, komentując wcześniejszą odpowiedź. W sumie, to młodzieniec sam prowadził swój sklepik, więc nigdy nie musiał przejmować się szefostwem, albowiem sam dowodził sobą. To musiało być męczące, przyjmować rozkazy z góry. Różni ludzie chodzili na tym świecie, jednym bardziej zależało na zysku, innym na typie roboty, który wykonują, a jeszcze inni mieli oba te aspekty zaliczone. Młodzieniec był jednym z tych, którzy po prostu robili to co lubią i jakiś cudem czerpią z tego nawet minimalny zysk. Skoro daje radę się utrzymać, to nie może być tak źle.
Dixit przyglądał się z nudów ruchom barmana i jak to tam idzie mu mycie kubków. Młodzieniec z początku był lekko sceptyczny, myśląc o dłuższym przesiadywaniu w tym miejscu, jednakże to wszystko pozwoliło mu chociaż na chwilę wyrwać się ze swojego, złego humoru, więc nie okazało się aż takie złe. Może to wyżywanie się na ludziach dawało taki efekt... hm, tak na pewno było. Chłopak doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej sadystycznej natury i czerpał z tego przyjemność. Nie ma to jak doskonała prostota życia.
Jedna przegrana walka nie oznacza przegranej bitwy. Młodzieniec myślałby nad tym więcej, jednakże nagły komentarz jego rozmówcy zbił go z tropu. Ile? Dwadzieścia? Spojrzał lekko zdezorientowany na barmana.
-Pff... hahaha.... - Młodzieniec zaczął się nagle cicho śmiać. -Ja nie mogę, jesteś starszy ode mnie! - Wydusił rozbawiony. Przez chwile jeszcze nabijał się wewnętrzne w milczeniu. To musi być czasem denerwujące, wyglądać na inny wiek, niż jest się w rzeczywistości. Niektórzy posiadali taki, niezwykły talent. W zależności od sytuacji mógł on się przydać, lub nie. Zależy jak z tego korzystasz.
-Ale czy to nie smutne? Pracować w barze z alkoholami, gdy nie możesz jeszcze pić, drogi panie wzorowy kelnerzyno? - Zaczął temat, w oczekiwaniu na szklaneczkę wody. Uśmiechnął się przekornie, opierając się ponownie na swojej ręce. Jak poprzedni sposób adresowania rozmówcy nie zadziałał, czas przejść na nowy. Ważne, aby się szybko adoptować do sytuacji.

Młodzieniec nigdy nie wypowiadał słów, które chciał pozostawić ukryte i niedosłyszane. Wątpił jednak, aby cokolwiek dotarło do jego rozmówcy, przez dość głośna muzykę, lecącą ciągle gdzieś za uchem, niby służącą jako tło. Szczerze powiedziawszy, to nudną częścią tego wszystkiego była właśnie niewzruszona reakcja barmana. Chłopak lubił patrzeć się na różne zachowania, które które były wywoływane przez konkretne słowa, jednakże tutaj otrzymywał tylko jedno, wielkie zero. Nie, nie można tego nazwać zerem, raczej zwyczajnym brakiem reakcji, który też zalicza się jako coś. Choć trzeba za to przyznać, że jego rozmówca był godnym przeciwnikiem, mało osób potrafiło utrzymać przez tak długo sztuczny wyraz. Mógł być naprawdę głupi, naprawdę cierpliwy lub mieć świetny talent aktorski.
-Wiecznie weseli ludzie zwykle są najbardziej nieszczerzy. - Rzucił jeszcze, tym razem na tyle głośno, aby na pewno go usłyszano. Po chwili westchnął cichutko i chwycił podsuniętą mu szklankę z wodą. -Dzięki. - Skomentował krótko i zaczął sączyć płyn z rurki pusto patrząc się w przestrzeń. -Nie takie złe. - Dorzucił po chwili. Był szczerze zadziwiony ludźmi, którzy nawet wodzie potrafili nadać smak. Choć bawiło go trochę dekorowanie szklanki z tak zwykłym napojem. Kelnerzy naprawdę starają się o wszystko.
Nabijanie się z wieku zajęło mu dobrą chwilę, jednakże uspokoił się, gdy usłyszał odpowiedź barmana. Z jego twarzy wciąż nie schodził ten przekorny uśmiech, gdy to spokojnie wypowiadał następne słowa.
-To masz pecha, kelnerzyno. - Wziął do ręki kawałek limonki, ściągnął z brzegu szklanki i zamoczył go w wodzie, jakby chciał zamieszać tym cały napój. Nie za bardzo obchodziły go dobre maniery w tym... nie, nie tylko w tym momencie. Kiedykolwiek. - Coś podane, wcześniej nie obdarzone afektem, nigdy nie będzie smakować aż tak dobrze. - Stwierdził. Może to tylko ludzka iluzja, albo czyste przekonanie, jednakże kawiarnie, których właściciele naprawdę kochają to co robią różnią się od tych, gdzie wszyscy są przymuszeni. Tak samo mówi się, że kwiatek lepiej rośnie, gdy obdarujesz go miłością. Czy to była prawda? Młodzieniec szczerze w to wierzył, choć pewnie to tylko i wyłącznie dlatego działało to w jego głowie. Wiara działa cuda i potrafi sprawić, że niektóre rzeczy wchodziły w canon rzeczywistości.

Młodzieniec po jakimś czasie skończył mieszać swoją wodę cytrynką i włożył owoc do buzi.  Skrzywił się trochę. Właściwie to nie przepadał za kwaśnymi rzeczami, jednakże w tym momencie nie miał nic innego, a cytryna nie była nawet taka zła, jak się przyzwyczaić. Z wodą czekał jeszcze chwilę, zanim lód troszkę bardziej się rozpuści i cały napój będzie chłodniejszy. Zawsze daje lepszy efekt.
-To skąd w takim razie wiesz, że te, które są oferowane tutaj, są dobre, hm? - Wyciągnął owoc z buzi, odpowiadając na rzuconą wcześniej uwagę. Alkohol to nie kwiaty, nie napoisz się samym patrzeniem na trunek. Barman mógł w takim razie dawać rekomendacje tylko i wyłącznie na podstawie opinii innych klientów. Nie żeby to była najgorsza metoda, ale no.  -Przyglądasz się im? - Brzmiał jakby szczerze z niego drwił. -Czy może jednak próbowałeś je wcześniej... a nie, wybacz. Nie możesz, haha. - Zaśmiał się cicho.
Po chwili młodzieniec wrzucił cytrus, który do tej pory trzymał w ręce, do wody. Dix wyraźnie był typem, który lubił bawić się jedzeniem. Szczerze powiedziawszy, to po prostu czół się lepiej, jak robił coś z rękami. Zaraz zaczął mieszać cały napój za pomocą rurki, wpatrując się w powoli wirujące elementy. Po chwili wrócił wzrokiem do rozmówcy, wciąż nie przestając ruszać rurką.
-Hm... co za kusząca propozycja. - Uśmiechnął się nikczemnie, wiedząc, że mogły oczywiście wykorzystać ten przywilej, aby dokuczyć troszkę kelnerzynie. -Jednakże nie mam w zwyczaju oddawać rzeczy, które lubię. - Dodał po chwili. To... w pewnym sensie był komplement i to prawdopodobnie jeden z lepszych w wykonaniu rudowłosego. Ale kto mógłby to wiedzieć? Młodzieniec faktycznie należał do tych rozpieszczonych, zwłaszcza jego samolubność. Nawet jeśli chciał komuś dopiec, to nigdy nie niszczył rzeczy, które lubił, tyczyło się to również jedzenia.
Humor mu się poprawiał coraz bardziej, chyba powinien być wdzięczny w jakimś sensie barmanowi. Rozmowa ciągle trwała. Choć wciąż nie udało się kelnerzyny złamać, co było troszkę frustrujące. Czmeu aż tak mu zależało by utrzymać uśmiechnięty wyraz twarzy? To nie miało sensu. Będzie musiał zapamiętać tak godnego przeciwnika....
-Ja długo już siedzisz w tym barze? - Zapytał się po chwili ciszy, na razie robiąc wszystko, aby takowa nie zapadła. Nie miał ochoty pogrążyć się w rozmyślaniach. Zresztą, ta rozmowa nie była taka zła... chyba....

-Rozumiem, że prawda wyparła teorię. - Zaśmiał się cicho. Oczywiście, nie podejrzewał, aby młodzieniec ani razu nie włożył trunku do ust. W końcu zakaz dotyczył tylko tak naprawdę sprzedaży alkoholu, to wszystko zależy od tego jak interpretujesz prawo. Jak wiadomo czasem można znaleźć w nim wiele dziur... lub po prostu faktów, które można wykorzystać na swoją korzyść. -To bardzo ciekawe masz zajęcie. - Mruknął sarkastycznie. Wciąż, barman faktycznie najwięcej mógł wyciągnąć z przyglądania się ludziom. W końcu z ich reakcji tylko mógł wywnioskować jak szerokiej publice smakuje dany trunek.
Dixit nigdy nie był dobry w obchodzeniu się z ludźmi, jednakże troszkę doświadczenia miał w ich obserwacji. Używał tego skilla podczas bardzo rzadkich rozmów z innymi.
Chłopak nareszcie skończył mieszać swój napój rurką i wziął kolejny łyk, przyglądając się z uwagą barmanowi, albowiem nie miał nic lepszego do roboty. Brak roślin w tutejszym lokalu zaczynał go coraz bardziej dobijać, bo nie miał alternatywy, na której mógł skupić swój wzrok. Zwykle, jeśli gdziekolwiek dojrzy jakąś roślinkę , to bada jej każdy detal, aż nie będzie całkowicie usatysfakcjonowany, jednakże tutaj nie było takiej możliwości. Co za szkoda, doprawdy. Cy to było uzależnienie? Zdecydowanie. Czy młodzieniec powinien się tym martwić? Zdecydowanie... nie.
Chłopak westchnął zrezygnowany, widząc uśmiech barmana. Miał wrażenie, jakby od wygranej oddalał się coraz bardziej. Zresztą, to jego wina, że palnął jakiś komplement. Dixit należał do osób, które, gdy się na coś uprą, to nie wiedzą kiedy się wycofać, albo po prostu nie chcą, dlatego chłopak dalej walczył. Albo przynajmniej sprawiał takie wrażenie.
-Dwa lata, co? Nie tak źle. - Rzucił lekko rozbawiony. To dłużej, niż zdołał istnieć Dixitowa kwiaciarnia. Barman musiał naprawdę lubić ten lokal, albo po prostu nie mieć innego miejsca, gdzie mógłby możliwie pracować.  -Już 5 godzin w tak przytłaczającej atmosferze? Ja bym umarł z nudów. - Westchnął cicho. Trudno było właściwie stwierdzić, czy to był jakiegoś rodzaju podziw a może po prostu czysto bezcelowa uwaga, która wyrażała opinię tego młodzieńca.
W sumie to sam pracował w miejscu, w którym nic nie robisz, tylko siedzisz przy ladzie, wśród wielu roślinek, i czekasz na klientów, co jakiś czas zajmując się kwiatkami. Jednakże będąc wśród tego, co uważał za kochane, nie odczuwał tak boleśnie upływu czasu. To bardzo duże osiągnięcie, przynajmniej w jego opinii, znaleźć taką robotę.
-No cóż, każdy kisi się w innym miejscu. - Rzucił, dopijając ostatnie łyki swojej wody. -Daje ci to chociaż satysfakcję?

Obserwacje zachowań, reakcji a także przysłuchiwanie się rozmowom gości nauczyło Duncana, jak dziwacznie zachowywać mogą się ludzie. Na początku nie potrafił odgadnąć, co oznaczają poszczególne miny, z jakimi emocjami się wiążą, ale szło mu coraz lepiej. To znaczy – nadal było dość słabo (by nie powiedzieć tragicznie), ale widać było postęp. Rozwijał się. Nie był dobrym obserwatorem – cierpliwość to nie jest jego mocna strona; nigdy nie była i nie będzie. Był wręcz stworzony do okazywania emocji, a nie krycia ich w sobie. 
— Może raz czy dwa – odparł przekornie, zmieniając nogę, na której opierał teraz ciężar ciała. Długie stanie sprawiało, że nogi mu drętwiały i czasem musiał je rozchodzić, aby przywrócić im czucie. Poruszył nimi za barem, pobudzając krążenie. Potem podrapał się po szyi; po ilości wykonywanych akcji można stwierdzić, że był on człowiekiem czynu. I kłótni. A teraz stał tylko i spokojnie rozmawiał, co nie było dla niego aż tak typowe. Nawet jak na pracownika, który teoretycznie powinien być otwarty na ludzi. 
Niestety biedny, niezrozumiany przez nikogo Duncan wielokrotnie już zorientował się, że ludzie niechętnie okazują emocje. Przez to trudniej ich było odczytać. Wolał ekspresyjne osoby; takie, po których od razu widać, o co im chodzi. Ułatwiały mu w ten sposób życie i kontakt z nimi. Zamknięci w sobie introwertycy odstraszali go swoim wycofaniem i opanowaniem. Nie umiał ich rozgryźć; z drugiej strony miał też problem z osobami nadmiernie wesołymi. One także skrywały w sobie zbyt dużo, żeby od razu stwierdzić, o co chodzi. Czemu ciągle się śmieją? Nawet wtedy, gdy sytuacja jest tragiczna? O co im w ogóle chodzi? Frustracja – to idealnie określa, jak czuł się w ich towarzystwie. 
— Tragicznie – nie było w tej wypowiedzi prawie żadnych emocji, raczej stwierdzenie faktu. Miało to być odpowiedzią na oba stwierdzenia. Po chwili namysłu, którą sobie dał, postanowił dodać coś jeszcze – Przecież umieram z nudów; inaczej bym z tobą nie rozmawiał – do tej pory to raczej Rudy próbował go podjudzać; teraz rola się odmieniła. Czekał na reakcję. Chciał zobaczyć, czy klient jest trudny do rozgryzienia, czy może na jego twarzy wymaluje się kalejdoskop wrażeń – może niedowierzanie, szok, a dopiero potem złość? Może zaciekawienie? Uniesie brwi, uśmiechnie się? A może napnie mięśnie twarzy, zazgrzyta zębami? Mocniej zacisnął dłonie na kontuarze i pochylił się trochę do przodu, żeby lepiej widzieć i słyszeć chłopaka stojącego przed nim. Otworzył szerzej błyszczące oczy, a źrenice rozszerzyły się, by chłonąć więcej światła, więcej widzieć. Czekał na reakcję.